Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/78

wporę powstrzymał się. Twarz rozpromienioną pokrył jakiś cień, i odparł:
 — Rozmyślałem o tej kwestji, dzisiaj u zawiadowcy mówiliśmy o tem...
 — Cóż was sprowadziło na ten wieczyście nowy temat?
 — Już nie pamiętam. Ale przyszedłem do przekonania, że bez miłości nie byłoby nawet chęci do życia! Bo i poco?
 — Zawsze coś więcej musiało oddziałać na ciebie, że snujesz na tej kanwie?
 — E, cóżby?
 — Może widok nas obojga kochających się i szczęśliwych?
 — A może! — i byłby wybuchnął brutalnym, drwiącym śmiechem. Błysnął jeno wzrokiem, pełnym wzgardy i nienawiści. Pierwszy raz poczuł, że go nienawidzi. Pierwszy raz pomyślał, że ten suchotnik stoi mu na drodze do szczęścia! Niech mu się uda wyzdrowieć, a wszystkie plany djabli wezmą, myślał ponuro. Nie otrzyma posady, utraci ukochaną!