Strona:Władysław Stanisław Reymont - Krosnowa i świat.djvu/88

Wieszcz ekstatyczny a żyjący z trzema kobietami naraz.
 O! poeci — narodzie szalbierzy!
 Zaczął czytać. Józef ułożył się wygodnie na fotelu, oparł głowę o poręcz i siedział przechylony wtył, że cała głowa tonęła w cieniu... Tylko białe, delikatne, wychudzone chorobą gardło występowało naprzód w pełnem świetle lampy.
 Jan czytał, a w przestankach spoglądał na gardło siedzącego. Z trudem odrywał oczy. Ulegał bezwiednemu przyciąganiu. Czuł szaloną chęć dotknięcia tej skóry, lśniącej jak atłas. Nareszcie, nie mogąc się powstrzymać, wstał i końcami palców dotknął ciepłej, miękkiej skóry. Józef poruszył się gwałtownie.
 — Co to? — pytał, starannie obmacując gardło.
 — Nic... zdawało mi się... że... posiniało. Nachyliłem się, aby zbliska zobaczyć, i mimowoli dotknąłem się.
 Czytał dalej.
 Na drugi dzień obudzili się późno. Jó-