Strona:Władysław Stanisław Reymont - Legenda.djvu/24

a na widok swojego pana ani się poruszył.
 „Cie, głupi, będzie tu fochy stroił!”
 mruknął stary, otwierając drzwi do niskiego szałasu: izba była spora, z kamienia, nakryta chrustem i głazami, jednym bokiem przyparta do skały, dosyć nawet ciepła i sucha.
 Maciej zapalił kaganek i miał się już rzucić na swoje posłanie, gdy pies, wyszczerzywszy kły, jął docierać zajadle w ciemnym kącie za ogromnym kominem.
 „Białek, do nogi!”
 Ale Białek nie posłuchał, szczekając coraz głośniej.
 Maciej z siekierą w ręku zajrzał za piec. Nie było tam nikogo, jeno w samym rogu ściany czerniała ogromna dziura, którą można było przeleźć na świat. Rzucił się do skrzyni, ukrytej pod posłaniem i dobrze okutej żelazem: rozbita była na drzazgi, rzeczy leżały pobok na kupie; przerzucił ją gorączkowo: pieniędzy, jakie chował, nie było. Zmartwiał z przerażenia.
 „W imię Ojca i Syna!”
 jął się gorączkowo żegnać.
 „Ki djabeł to zrobił?”
 Rozległ się jakby rżący śmiech, i tak wyraźnie, że Białek zawył, a Maciej, oblany zimnym potem, zaszeptał pacierze rozlatanemi wargami.
 „Laboga, coś mi się we łbie troi”
 mamrotał później i, rozebrany już do cna wódką i zmartwieniem, zwalił się, niby kłoda, na barłóg.
 Wstał o świcie, jak zwy-