Strona:Władysław Stanisław Reymont - Legenda.djvu/37

 Maciej padł na kolana przed Dzieciątkiem i zawołał:
 „Krzywda mi się stała! Białka mi zabili i owce pokradli. Na Twój sąd, Panie, wzywam djabły czy ludzie! Sprawiedliwości Twojej, Panie, proszę. Com zawinił — nie daruj, ale śmierć niewinną pokarz, Panie!”
 mówił przez łzy i przez rozpacz a całą mocą wiary gorącej i ufającego serca. I kiedy mu już zabrakło głosu, podniósł psa ku Dzieciątku i płakał rzewliwemi łzami żałości.
 „Wstań!”
 ozwał się dobrotliwy głos Jezusa.
 Podniósł się posłusznie.
 „Pomogę ci, człowieku. Daj mi swoje obleczenie!”
 Maciej ściągnął z pleców kożuch i przyodział nim Dzieciątko.
 „Daj mi swój bat i pieska!”
 „Jakże ci, Panie, dam pieska, kiedy nie żyje?”
 szepnął żałośnie.
 „Nie martw się, żyje!”
 I tknął pieska ręką. Białek zaziewał, przeciągnął się i zaczął się łasić a radośnie naszczekiwać.
 „Potrzymaj!”
 zwrócił się znowu Jezus do owczarza, rzucając mu na ręce swój płaszcz; potem złożył koronę i dał jeszcze do trzymania ptaszki, jakie był dostał od niego.
 „Zaczekaj tu na mnie!”
 Maciej pozostał, jakby w zachwyceniu i już o niczem nie wiedzący.
 Jezus trzasnął z bata, gwizdnął na pieska i poszli w góry.