Ta strona została uwierzytelniona.
236
WŁ. ST. REYMONT
Głos jej miał jakiś ton lodowaty, co go tak szarpnęło, że, nie pocałowawszy jej w rękę, jak zwykle, wyszedł, dość energicznie zamykając drzwi. Już był przy drzwiach od ulicy, gdy usłyszał za sobą w ciemnej sieni przytłumiony głos:
— Panie Leonie!
Powrócił śpiesznie, bo radość zalała mu serce; chciał ją ująć w ramiona, ale cofnęła się w smugę światła, padającego z drzwi otwartych mieszkania.
— Zapomniałam się spytać, czy dużo sprzedał pan biletów?
— Za czterdzieści rubli! Lili, i ty po dwóch dniach niewidzenia tak zimno mnie żegnasz, czy nie czujesz, nie widzisz, co się ze mną dzieje? Lili, czy ty mnie
