Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/117

 — A dobro.
 Zamilkli, zagłębiając się w tę białą, szalejącą otchłań. Szli wciąż jednakowo, choć śnieg był coraz głębszy. Antka co kilkadziesiąt kroków przystawała i szukała w śniegu śladów drogi. Niespokojność jej rosła w miarę zbliżania się do lasu.
 — Chodzi prędzy, Józiek, w boru se odpoczniemy, to ci dam jeszcze bułków.
 — Nogi bolo me.
 — Nie bó-się, chodzi. Matula cekają. Stryjna przywiezie ci obrazik.
 — I lemyntorz tyż?
 — A bogać.
 — To se z Wawrzonem pódziewa do skoły?
 — A pódzieta.
 — Rochów Grzela pedział, co jo lutery znom składać niezgorzy potrafie...
 — A juści, potrafisz; jo bez trzy zimy chodziłam do skoly, a ino zdziebko poredze...
 — Poredze, Jantosia. Przeciek wim, że pirszo itera, tako kiej krokiewka, to je «A».
 — Prowda, że una je kiej krokiewka, ale ty pisany nie utrafisz.
 — Utrafie, Jantosia. Takie kółecko równiuśkie z kijoskiem zadartym od zimi, kiej bat.
 — Moi ludzie, wieje tyż to, wieje.. ślipiów ozewrzyć nimożna.
 — Bez co to tak?
 — To Pon Jezus tak se dmucho lo uciechy.
 — Pon Jezus taki ziąb robią?
 — Przecie nie kto drugi.