Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/12

i trwożnie zsunął się na bok, w cień jeszcze głębszy drzew przydrożnych.
 Chłop szedł znowu śpiesznie, ale o jakiś kamień czy korzeń drzewa potknął się i runął jak kloc w błoto.
 Długo nic nie było słychać, prócz monotonnego nieustannego plusku deszczu i drżącego, nerwowego szmeru drzew.
 Aż ów cień przysunął się bliżej i pochylił nad pijakiem.
 — Gospodarzu! Gospodarzu! — zaszemrał cichy głos.
 Chłop ocknął się; próbował powstać, ale bezwładne nogi i ręce ślizgały mu się po błocie, nie mogąc znaleźć punktu oparcia, a że był nieprzytomny, nie myślał już i o powstaniu, tylko układał się jak najwygodniej i mruczał przez sen.
 — Miękko ci tu jest, ciepło ci tu jest, leż se gospodarzu, leż...
 — A wstańcie no, toć was tutaj woda zaleje...
 — Psiachmać, kiej cię gdryknę kijaszkiem, to obaczysz!... — krzyknął srogo.
 — Gospodarzu!
 — Nie budź kobieto — mówię ci po dobremu!
 — Spiliście się, i jak ten wieprzak leżycie w błocie!
 — Pijanym! A mówiłem ci żydzie, daj okowitki, nie śprytu, a mówiłem; obedrę ci, jucho, pejsy obaczysz... Cicho bądź, kobieto... kiej gospodarz leży, to mu tak trzeba i tyla, a tobie do tego nic, boś ino kobieta... cicho, kobieto... Leż se gospodarzu... parobki