Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/147

 — Głupiś, dzieciska mu na podarunek nie weźmiesz, a co innego masz?
 — Prawda, ale... zawsze... nie zanieść nic dobrodziejowi...
 — Głupiś, mówię ci, idź zaraz, do nóg dobrodziejowi padnij, wszystko opowiedz — a tylko się w piersi bij, a płacz, i mów o dzieciskach — to zobaczysz, że ksiądz zmięknie zaraz.
 — Ta! to i pójdę — szepnął prędko przekonany i wstał ze skrzynki, kożuch obciągnął, baranicę na głowę nadział i przepychał się przez alkierz i przez tańczących.
 Stara wyszła za nim, przed karczmą powiedziała mu jeszcze:
 — Tomek, nie bądź hardy z dobrodziejem i proś grzecznie, bo chłop bez gruntu to jak ptak we wodzie, rozpłaszczy się skrzydełkami i musi piukać, coby mu drugie pomogły, boby sam utonął.
 Nie odrzekł nic, bo go taki mróz owionął, że aż się zachłysnął zrazu, ale baranicę głębiej jeszcze nasunął na oczy i poszedł prosto od karczmy przez pola wydeptaną ścieżką.
 »Będziem jedli, będziem pili, będziemy się weselili!« — śpiewały za nim skrzypeczki.
 »Jak Bóg da, jak Bóg da!« — mruczały ciszej basy, podrygując wesoło, ale Tomek nie słuchał tych głosów, co się wydzierały przez strzechę karczmy i rozpryskiwały w mroźnem powietrzu, niby brylantami skrzący się deszcz dźwięków — tylko szedł ostro.
 Na polach widno było od śniegu i księżyca, jak w dzień.