Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/160

 — Graniastą albo i siwuchę, synku.
 — I da mi Marysia mleka, tatulu?
 — Da ci, robaku kochany, da!
 — A kiedy, tatulu?
 — Na wiosnę, tylko cieplej Pan Jezus na świecie zrobi.
 — A bez co to zimno teraz, nie wiosna, tatulu?
 — Panu Jezusowi na uciechę, a grzesznym ludziom na upamiętanie.
 — To my grzeszne, tatulu? i Józwa, Maryś, Jagusia, Anka i ja, tatulu?
 — Wszystkie grzeszne, synku.
 — A dlaczego my grzeszne, tatulu?
 — Laboga, taki marny robak, a już deliberuje.
 — To wszystkie chłopy są grzeszne, tatulu?
 — I chłopy, synku, i pany, i wszyscy.
 — A kupicie owieczków, tatulu? — zapytał znowu, po długim przestanku, z trudem podnosząc klejące mu się powieki.
 — Kupie ci, synku, kupie. Maryś uprzędzie wełny i zrobi ci porteczki.
 — I spencerek! z guzikami! jak ma Wawrzonów Franek, prawda, tatulu? i Józwie wełniak i Ance, prawda, tatulu?
 — I spencer dla ciebie, i Józwie wełniak, i wszystkim odzienie — niech tylko Matka Przenajświętsza nas zapomoże, to wszystko będziecie mieć, robaki kochane.
 Zaniósł Józka do łóżka i troskliwie go ułożył.
 — Idźcie, dzieci, spać, idźcie, prędzej wam nocka zleci.