Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/177

Pan dozorca przecież wiedzą, co mi urządzili. Pan dozorca sam...
 — Denuncjacja! Zaraz pan naczelnik pozna nasz lud kochany.
 — Denuncjanty my z dziada pradziada nie były, to i nie będziemy. Do oczów staje i powiem, jak było — a pietnaście lat strączki, choćby i bez procentów, nie daruję, jako i nie daruję kaucji...
 — Nie dostanie składek emerytalnych, bo prawo jest wyraźne.
 — Prawo jest to, co sprawiedliwe, a sprawiedliwa, rzecz wygnać niewinowatego!... sprawiedliwa, nie oddać pieniędzy, przez tyle lat z krwawicy odtrącanych! sprawiedliwa!... Do sądu choćby pójdę dochodzić prawa, bo mi się krzywda stała! — wołał Tomek, unosząc się coraz bardziej.
 — No, gadaj tu z chamem! Nie znasz instrukcji?
 — Znam to, że instrukcje pisali dla siebie, a narodowi prawdę drogo borgują. Oszukiwać, to i parch albo drugi pies potrafi...
 — Milczeć, chamie! Cóż ty, psiakrew! mordę tu będziesz rozpuszczać i pyskować? — krzyknął ze szlachecka pan dozorca.
 — Ukrzywdzony jestem, to i pyskować będę.
 — Złodziej jesteś, bydlaku jeden.
 — Ja złodziej! — ty ciarachu zapowietrzony, ja złodziej! — ty frybro! ja! — krzyczał Tomek, zaciskając pięści, i posuwał się bezwiednie naprzód.
 — Szwajcar! za drzwi z tym chamem, a jak się nie uspokoi, do policji! Chodźmy, panie naczelniku.