— Syneczku mój, dzieciąteczko moje kochane, śrybło moje i złoto! — jęczał Tomek.
— Okadziłam, zmierzyłam — i nic... Wola Twoja, Panie...
»Od wszelkiej rozpaczy! —
szeptał drżącym głosem kościelny.
Wybaw nas, Duchu święty Boże«
odpowiadały prędko kobiety, i ten szept głosów gorących, westchnień, płaczów, zdenerwowania, rozlewał się po izbie, niby żółty strumień, i powracał do konającego, który w glorji gromnicznego światła leżał, wyprężał się coraz sztywniej, usta otwierał szerzej i lewą ręką szarpał sukmanę, okrywającą mu piersi.
— O mój syneczku złoty! O moje dzieciątko kochane — ryczał Tomek. — Odchodzisz nas, robaku kochany, odchodzisz! Na ojcowe płakanie nic nie baczysz, żałośliwości naszej się nie litujesz, sieroty biedne nas zostawiasz!... i idziesz se, dziecino najmilsza, do Jezusiczka... o!... o!... o!...
— O bracie serdeczny, nie sieroć ty nas; — parobku najmilszy, nie odchodź ty nas, — jęczała Marysia, podtrzymując mu gromnicę.
— »Od potępienia wiekuistego
Wybaw nas, Duchu święty Boże...
brzmiały znowu silniej głosy.
— Nie pognasz ty już krówków, parobku kochany. Nie wyciarachasz ty już za łeb siostrów, jedynaku, nie polecisz ty już na wieś. Nie będziesz sobie
