Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/18

 — Michał! z kosza schodzi — zawołał młynarczyk, usłyszawszy dzwonek.
 Młody chłopak podniósł się od ognia i wybiegł, pozostawiwszy drzwi otworem.
 Marcycha wsunęła się niemi i stanęła u progu.
 — Niech będzie pochwalony... — szepnęła cicho.
 Młynarczyk zerwał się z łóżka i krzyknął wściekły:
 — Czego? Poszła won ty... suko!
 Dziewczyna zachwiała się, obrzuciła nieprzytomnem spojrzeniem chłopów, rzuciła dziecko na łóżko młynarczyka i uciekła...
 — Podarunek dla was, Pietrze — szepnął złośliwie któryś.
 — Ładne skrzypki — dorzucił drugi, bo dziecko płakać zaczęło.
 — Kto na zwiesne za czem bryka, od tego zimą umyka...
 — Weźno który robaka, bo się tam zadusi...
 — A juści, ssać mu dacie, abo co!
 Ale któryś wziął i przysunął do ognia, oglądali je wszyscy...
 — Ze dwa miesiące ma robak, więcej nie...
 — Podobne do was, Pietrze, rychtyk nos kiej kartofel...
 — Cię... pomocnika se zrobicie z niego i tyla...
 — Abo do służby oddacie, zawsze grosz jaki kapnie...
 — Od każdego worka weźmiecie, Pietrze, z kwartę mąki więcej i chłopak się wyżywi, że i cielakowi nie potrza lepiej.
 — Tęgo beczy, organistę możecie z niego zro-