Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/19

bić, Pietrze, to i honor i grosz niezły za wypominki albo i pochowki.
 — Jedliście, Pietrze, miód, spróbujcie teraz wosczyn...
 — A i matka galanta, co to... trepy prawie nowe, ze sześć czeskich wartują, kiecka, że i za półtora złotego nie kupisz, a gębę... to i w szaflik nie zmieścić.. frontowa kobita...
 — A umyć ino, a wyczesać, to w sam raz byłaby do palenia w piecach u żydów.
 Drwili z niego niemiłosiernie, a on siedział na łóżku i nie wiedział, co począć, dławiła go wściekłość, dławił go wstyd, a nie mógł się ruszyć, bo oczy jego przykuwała biała twarz dziecka, które chłopi rozpowili i położyli na trzonie komina i ogrzewali, aż para buchała ze zmoczonych szmatek.
 Naraz skoczył na równe nogi i pobiegł do młynicy...
 Wkrótce też rozległy się krzyki dzikie i uderzenia.
 — O kochaniu se gadają — zauważył chłop któryś.
 — Która to?
 — A Marcycha Jantkowa z Woli. Wygnały ją ze służby, wygnały ją z domu... gdzież miała iść?...
 — Ho! ho! Pietrek, to kat na dziewuchy...
 — I... kat... jużci, ale i hycel on też jest i łajdus ostatni...
 — Cichojcie no — zawołał któryś.
 — Pietruś! Pietruś! Adyć mnie nie bij! — błagała Marcycha, tarzając mu się u nóg. — Adyć to