Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/229

mizerne buty, a potem westchnął ciężko i słuchał cichych rozmów robotników, siedzących na cembrowinach sadzawek, grzejących się w słońcu.
 — Wie pan Pliszka? Pojedziemy z mamą w Zielone Świątki na wieś.
 — Na wieś! po co? Zdziwił się ogromnie.
 — Po co! Odpocząć na świeżem powietrzu... no...
 — Cóż tam dobrego na wsi? Lepiejby Antoś siedział w domu i uczył się... butów ano szkoda.
 Antoś spojrzał na niego gniewnie, zabrał blaszankę i poszedł.
 Pan Pliszka zapalił fajeczkę i ciągnął zwolna dymek.
 — Aha! Kupię mu buty, jak przyjedzie ze wsi... podarłby przez dwa dni... Cóż oni będą robić na wsi?... Głupi...
 Wytrząsnął śpiesznie fajkę, bo gwizdawka już wołała do roboty.
 Nie myślał długo o tej wsi, bo znowu huczało pod nim i nad nim.
 — Winda! Suszarnia!
 — Winda! Apretura!
 — Winda! Farbiarnia!
 Jeździł znowu, woził, przystawał, zabierał, wyrzucał, ale jakoś tego nie spostrzegł, bo utkwiło mu w mózgu pytanie.
 — Po co oni pojadą na wieś?
 Szczerze i zupełnie tego nie rozumiał i dla tego pewnie się tak męczył.
 Naraz drgnął i zwrócił uwagę na rozmowę, jaką pośpiesznie prowadzili jego współlokatorzy; wiózł ich