Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/240

 — Ba? a, w porządku? to dobrze, mój chłopcze, dobrze. Wyczyść-no mi buty i daj jeść moim smykom! — co?
 Pan Pliszka z przyjemnością czyścił kapitanowe buty i karmił ptaki, które krzykiem i świegotem zapełniały pokój, bo ich było kilkanaście klatek, porozwieszanych po ścianach.
 — Ożeniłeś się, chłopcze, co? — pytał kapitan, skrobiąc twarz brzytwą.
 — Nie, pokornie melduję.
 — Co? a, nie, dobrze, bo w pochodzie baby na nic, rozumiesz?
 — Rozumiem! — odrzekł krótko, salutując.
 — Co? a, rozumiesz, dobrze.
 Zaczął gwizdać pan kapitan, ostrząc na pasku brzytwę, odpowiedziały mu zaraz chóralnie ptaki, i powstał taki pisk, że aż Kruczek zaszczekał w sieni.
 — Psiakrew! — zaklął pan Pliszka przez zaciśnięte zęby.
 — Co?... — zawołał prędko kapitan, odwracając się do niego.
 — Powiedziałem: psiakrew, panie kapitanie.
 — Co! a, psiakrew!
 Pan kapitan popatrzył w okno, splunął i zaczął się myć.
 — Gorzałki się napijesz? Hej! Magdusia, a dajno gorzałki!
 Weszła zaraz Magdusia, baba, jak stóg siana, a ciężka, jak furgon artyleryjski, bo aż się podłoga uginała pod nią, odmierzyła z flaszki potężny kielich gorzałki i postawiła przed panem Pliszką...