Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/248

ból, niepokój, mękę, jaką mu sprawiło to przypomnienie wsi.
 — Żeby to najjaśniejsze spaliły! Człowiek pracuje, jak wół, a jeszcze spokoju nie ma! — Zaklął rano, ale sam nie wiedział, pod jakim adresem.
 Tylko jakby się mścił na windzie, bo tak przystawał ostro, że uderzała z jękiem o progi pięter.
 Nie chciał ich pytać o nic. Ale gdy spotkał raz i drugi, nie wytrzymał i rzucił szorstko i lękliwie:
 — Cóż, trafiliście do domu?
 Spojrzeli zdumieni — jakżeby można nie trafić do domu?
 — Prawda, przecież to zaraz ze szosy na lewo, między topolami!...
 — Topole — oho! — już je dawno dziedzic wyciąć kazali...
 — Niema topoli — jęknęło mu serce i mówił śpieszniej...
 — ...a potem koło kapliczki cmentarz —
 — Kapliczki? — jeszczem bydło pasał, jak ją rozebrali...
 — ...a potem przez groblę koło karczmy — i już wieś...
 — A juści! ino, że ani grobli, ani karczmy już niema...
 Nie pytał się już więcej.
 — Topole, kapliczka, karczma, grobla... niema, dlaczego niema?...
 — Niema... są, pamięta dobrze, widzi teraz. Nie...