Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/63

 — Witek! Mój złoty Witek!
 Chłopak się obejrzał, źrebaka, na którym jechał, powstrzymał i mruknął:
 — Cegój! A gdzie!... To psinorody dopiro, zaro w skodę, kiej śwynie!
 Pchnął swego konia, obegnał rozpraszające się po drodze i zbożu stado źrebiąt, spędził w kupę i podjechał znowu pod parkan, okalający ogród, gdzie stała dziesięcioletnia może dziewczyna.
 — Mój drogi Witek, pomóż mi zejść, mój złociutki, ja się tak boję, jeszcze spadnę — szczebiotała, przytrzymując się silnie ostro zakończonych sztachet.
 — A juści — dostanę ta!...
 I obojętnie zsuwał ściągnięte aż do kolan spodnie.
 — To podjedź.
 — Bez rów?
 — Prawda — i spojrzała z przykrością w głęboki rów, idący równolegle z parkanem.
 — Niech paninka chyci się słupka okrakiem i tak zjedzie na zimię.
 — Jakto okrakiem?
 — Loboga z tymi kobitami?... To zawdy nic nie rozumi. Dyć kolanami i tyla.
 — Acha! Już wiem, wiem.