Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/64

 Przypomniała sobie Ewkę, zjeżdżającą z brogu po słupie.
 — Tylko nie patrz, jak będę schodziła.
 — Przez co?
 — No, nie patrz! — zawołała energicznie, rozczerwieniona i zła, że nie rozumiał dlaczego.
 Chłopak drwiąco się roześmiał i odwrócił, a ona książkę trzymaną w ręku rzuciła na drogę, i tak, jak radził, zsunęła się po słupku. Przez rów przeszła i wesoło zawołała:
 — Dawaj tu konia, pojedziemy trochę.
 Chłopak zaczął się kłopotliwie drapać w głowę.
 — Dajże rękę, siądę z tobą, i pojedziemy.
 — A juści, a jak kto obacy i powi jaśnie pani, to co? — mruknął markotnie.
 — Nikt nie będzie widział, pojedziemy na łąki, albo do lasu — no, mój Witeczku.
 — Kiej się bojem. Jaśnie ociec paninki powiedzieli, że kiej jesce raz zobacą, co z paninką jezdze, to mi taką frycówkę sprawią...
 — Nie będzie wiedział, dajże rękę, już ci podaruję wstążkę czerwoną do koszuli.
 Chłopak zmiękł. Ledwie bosą nogę wyprężył poziomo jak strzemię i rękę podał, już dziewczyna siedziała przed nim, chwyciła się grzywy i biła bosemi, w pantofelkach tylko nogami po bokach źrebca. Witek jedną ręką przycisnął ją do siebie, drugą klepnął w kark konia, zawrócił, gwizdnął, uderzył piętami — i polecieli, jak wiatr, drogą ku łąkom leżącym niżej, pomiędzy parkiem a lasem.