Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/80

 — Skoda sucyska. W połednie ją wołałam, nie przysła.
 — Hale, i wcoraj nie była na paśniku ze mną.
 — Moze się kaj osceniła i przy psiokach warowała.
 — A kiej się zepsuła.
 — Boli cie jesce?
 — Przecie, ze boli.
 — Ta suka piekło zrobiła w domu. Jewkę wyprała, gubernantkę odprawiła. Jantka jak zwaliła przycirkiem w łeb, to mu jojko nade ślepiem ano wysadziło — i pomstowała, jak nieboskie stworzynie. Loboga z taką przeklętnicą, gorse to lo ludzi, kiej tyn pies paskudny.
 Gdy zjadł, okryła go starym szynelem i poszła.
 Chłopak usnął, ale często się budził i krzyczał przez sen: to na sukę, to na źrebaki, to gdzieś się rwał uciekać z płaczem, to pokrzykiwał wesoło i szeptał: Paninko — i cmokał ustami na konia — i znowu zasypiał cicho.
 Już nad ranem, gdy szaro zrobiło się na świecie, i kontury rzeczy zaczęły się w przedświcie wyraźniej odznaczać, a koguty piały donośnie, przebudziło go ciche skomlenie i lizanie po twarzy.
 — Leżyć! — mruknął odruchowo i wyciągnął rękę, aby odgarnąć sukę od siebie; ale cofnął dłoń prędko, bo trafił na mokrą szerść. Rozbudził się zaraz i uniósł na pościeli.
 — Finka! — szepnął ze strachem. — Loboga, Finka!
 Suka leżała wyciągnięta i jęczała cicho, liżąc go po twarzy, szyi, piersiach. Dwa pstrokate szczenięta,