Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/93

 — Nie godoł po próżnicy, ze mo na pochówek, — a później, owijając pieniądze w szmatkę i chowając do skrzynki, szepnęła:
 — A Judos! zeby cie pomroka!
 I zabrała się do nastawiania garnków i rozniecania przygasłego ognia.
 — A bodaj cie! wody ani kapki, — wyszła przed dom, wołając:
 — lgnac! Ignac!
 W dobre półgodziny śnieg zaskrzypiał i jakiś cień przemknął za oknem. Porwała za drewno i stanęła przy drzwiach, otwierających się z łoskotem; wleciał niemi mały, może dziewięcioletni chłopak.
 — Ty ladaco zapowietrzone, ty! będzies tu ciekał po wsi, a w chałupie kapki wody nima! — i przytrzymała jedną ręką, a drugą okładała krzyczącego w niebogłosy.
 — Matulu nie bede! matulu puśćta me... Matulu!
 Tłukła go zapamiętale, wywierając na nim całą złość, nagromadzoną przez dzień.
 — Matulu! o jej! o loboga! rety! nie bijta!
 — Ty psie, bedzies lotoł, ani wody nie przyniesies, ani drew nie uscibnies, darmo ci źryć bede dować, bede się jesce z tobą kłyźnić! — biła coraz silniej.
 Chłopak wyrwał się jej jakoś z rąk i uciekł przez okno, napół z płaczem wykrzykując:
 — Zeby ci kulosy do łokciów poupadały, ty suko! ażebyś zmarniała!... Bedzie łajno ptokiem, jak jo woma puńde po wode — i poleciał na wieś.