Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/98

 — Nazajutrz, nim się dzień zrobił, Antkowie wstali. Pierwszą myślą jego było — iść zobaczyć, co się ze starym dzieje.
 Poszedł, ale drzwi do chlewa nie mógł otworzyć. Trup, leżąc wpoprzek, zapierał je od środka, jak kłoda; z wysiłkiem otworzył na tyle, aby się wśliznąć do wnętrza, ale natychmiast cofnął się, trwogą przejęty. Nie wiedział, jak i kiedy przebiegł podwórko i pomieszany, nieprzytomny ze strachu, wpadł do domu. Nie pojmował, co się z nim dzieje, dygotał cały jak w febrze, stanął przy drzwiach bez słowa, dysząc ciężko.
 Antkowa mówiła właśnie pacierz z Magdą. Odwróciła głowę do męża z zapytaniem w oczach.
 — Bądź wola — mówiła machinalnie.
 — wola..
 — Twoja...
 — Twoja... — powtarzała jak echo dziewczyna klęcząc.
 — No, nie żyje? — rzuciła zapytanie milczącemu.
 — jako w niebie... — ciągnęła dalej.
 — jako w niebie...
 — Juści, że nie, lezy w poprzyk, pode drzwiami — odpowiedział cicho.
 — tak i na ziemi.
 — tak i na ziemi.
 — Ale przecie lezyć tam nimoże, ludzieby pedzieli, żeśwa go z umysłu zmrozili, jesceby...
 — Co z nim zrobis?
 — A bo jo wim! trza cosik... choćby go przeniesić?...