Strona:Władysław Stanisław Reymont - Na zagonie.djvu/99

 — Aha! widzis, tutaj go... Niech tam gnije, jak..
 — Głupioś, trza go pochować.
 — To i płacić za niego?...
 — ale nos zbaw ode złygo... — cegoj ślipia rozpalas! godaj!...
 — nas... zbaw... złygo...
 — Płacić tego nie myśle, boć po sprawiedliwości Tumek musi płacić.
 — amyn.
 — amyn.
 Przeżegnała małą, obtarta jej nos ręką, podeszła do męża.
 — Trza go znieść — szepnął.
 — Do chałupy! tutoj?
 — Ino gdzie?
 — Na drugą stronę. Wyprowadzi się cieloka, jego połozy na ławie, i niech paraduje — kiej taki.
 — Monika!
 — Hę?
 — Trzaby go przynieSC...
 — To przynieś.
 — Juści... ale...
 — Bois się?
 — Głupioś, psiachmać!
 — Ino co?
 — Cimno, a po drugie...
 — A jak rozednieje, to jesce kto obacy.
 — Chodźwa oba.
 — A to se idź!
 — Idzies, psio paro, czy nie? — krzyknął. Przecie to twój ociec — dodał i wyszedł.