Strona:Władysław Stanisław Reymont - Osądzona.djvu/123

pierwszy raz widzi zjawiony cud wiosny. Słoneczne rozradowanie rozkwitało w niej wraz z pierwszemi zorzami świtu, i wybuchnęło z niej krzykiem dziękczynienia. Nie wiedziała dlaczego w niej zaśpiewało jakieś wesele, jakieś szczęście bez nazwy, a upajające do nieprzytomności.
 Przykucnęła pod ścianą i zaśpiewała dziecinnym głosikiem piosenki, jakie kiedyś śpiewała za ojcowskiemi krowami. I jak kiedyś, wydzierała się głośno, szeroko, na cały świat, aż wystraszone towarzyszki zaczęły krzyczeć i wołać o pomoc. Nakazali jej milczeć, więc usłuchała, ale wystąpiła z wymówkami.
 — Przeszkadza wam śpiewanie?! — podniosła nieco głos.
 Spojrzały na nią, popatrzyły na siebie i nakrywszy głowy wspólną peleryną, siedziały cicho.
 — Jakieś głupie, czy co? — i nie zwracała już na nie uwagi.
 W parę dni później, kiedy się już zainstalowała w nowem otoczeniu, i czuła się coraz zdrowsza, zaprowadzono ją do wielkiego pokoju, gdzie czekał na nią adwokat.
 — To o panu pisał do Panasiuka stryj Symeon? — wystąpiła na przywitanie.
 — Tak, pisał i do mnie, abym się zajął waszą sprawą — zdziwił się jej rezolutności.
 — Stryj, jak i co roku, powędrował w dalekie strony, — podtrzymywała rozmowę.
 — Wiem, znamy się oddawna, jesteśmy przyjaciółmi, dla tego podjąłem się waszej obrony. Byłem parę razy w szpitalu, żeby się z wami rozmówić, ale