Strona:Władysław Stanisław Reymont - Osądzona.djvu/14

 Jakiś pociąg przelatywał z hukiem, że gęś jęła się tłuc po podłodze i krzyczeć.
 Prakseda wpuściła kobietę do jadalni. Naczelnikowa siedziała pod oknem w głębokim fotelu, z papierosem w zębach, z książeczką w ręku i z kotem na kolanach. Samowar syczał na stole i w rogu przed ikoną paliła się czerwona lampka. W powietrzu unosił się czad węglowy pomieszany z zapachem heliotropowych perfum.
 Przywitała ją z wyróżniającą życzliwością.
 Jaszczykowa pocałowawszy ją w rękę, wyłożyła swoją prośbę.
 — Prakseda, niech pan podpisze i zaraz przyśle pieniądze. Cóż tam u was?
 Podniosła na nią spłowiałe, blade oczy, silnie podmalowane. Twarz chudą i obsypaną pryszczykami, miała również wybieloną, usta krwawe, jasne włosy zafryzowane i czerwoną, jedwabną rubaszkę na drobnych ramionach. Przystrojona była od góry, tyle jeno ile było potrzeba do wyglądania oknem na przelatujące pociągi, reszta zaś tonęła w brudnej halce, opadniętych, rudych pończochach i męskich pantoflach wyszywanych na kanwie.
 — Mówili, że Jaszczukowa wychodzi za mąż? — zaczęła dosyć obcesowo.
 — W imię Ojca! — rozczerwieniła się. — A któżby to chciał się żenić ze starą babą!
 — Wieleż wy sobie liczycie? — rozglądała się w niej z przyjemnością.
 — Skończyłam na wiosnę czterdzieści. I nie pilno mi za drugiego! — Zaśmiała się.