Strona:Władysław Stanisław Reymont - Osądzona.djvu/173

niby chóry z jakiejś opery. Mogliby się pokazywać w cyrkach!
 — Wspaniałe, wspaniałe! — prawie zakrzyczał. — Pani ich krzywdzi. Zaimponowali całemu miastu swojem wyszkoleniem i sprawnością. A sokoli? toż to nadzwyczajna organizacja, żołnierz gotowy w każdej chwili na usługi Ojczyzny. Przy nich nasze milicje stanowe — zabawa w żołnierza. Jestem Amerykaninem i niełatwo przychodzi mi chwalić cudze, ale takich żołnierzy, jak wasi, poprostu uwielbiam.
 Drgnęła w niej jakby duma narodowa, lecz odezwała się z szyderstwem:
 — Nie cierpię militarystycznych pachołków, czem lepsi, tem gorzej dla świata.
 — Nie rozumiem, jak człowiek rozumny i uczciwy może być socjalistą. — Gniewem zamigotały jego stalowe oczy. — Jak można sławić międzynarodówkę!
 — Pan z amerykańskim uporem nie chce niczego rozumieć, co się nie zgadza z pańskiemi przekonaniami — uśmiechała się z pobłażliwą wyższością.
 — Polskie sprawy zaczynam rozumieć, bo codziennie czytam wasze gazety.
 — Nauczył się pan po polsku? — zdumiona była i głęboko poruszona.
 — Trochę, tyle, że rozumiem gazetę, mówić mi trudno, Frank mnie wieczorami poprawia. Moja fabryka ma zamiar założyć filję w Polsce i mogą mnie tam wysłać — objaśniał, ale dziwnie się przytem zmieszał i poczerwieniał.
 — Chętniebym panu pomogła.