Strona:Władysław Stanisław Reymont - Osądzona.djvu/207

 — Możemy dzisiaj zacząć naszą lekcję! — zaproponowała, pewna zgody.
 Wymówił się wyjątkowym brakiem czasu i wyszedł zaraz na miasto. Dotknął ją ten zawód głęboko, gdyż może nigdy nie czuła się bardziej zbiedzoną i łaknącą przyjacielskiej pogawędki. Została sama w pustem i smutnem mieszkaniu, z całem brzemieniem tych przeżyć dnia dzisiejszego. Poczuła się tak opuszczoną, że chciało się jej płakać nad sobą.
 Topór zatelefonował, jako z B. idzie pokazywać mu osobliwości Chicago.
 — Wróci rano. Będą pili całą noc. Znam te osobliwości, — warknęła gniewnie i zabrawszy jakąś robótkę, poszła do Łucki na dół.
 — Co się stało, że żaden z chłopaków nie przyszedł jeszcze na kolację?
 — Nie wie pani? W sali św. Stanisława wielkie zgromadzenie! Sam biskup będzie przemawiał o polskiej armji. Tam polecieli. Tekla zostawiła im jedzenie, przyjdą później trochę, to im odgrzeję. Żeby nie ręka, teżbym poszła.
 Nie pytała o nic więcej, ale Łucka, nie mogąc znieść milczenia, zagadnęła:
 — Po wojnie, to państwo pewnie zaraz wrócą do starego kraju?
 Księżniczka podniosła zdziwione oczy, nigdy o tem na serjo nie pomyślała.
 — Tak... naturalnie... Ale wojna nie prędko się jeszcze skończy...
 — Jabym w tym oczymgnieniu powróciła do tatusia. Czekają na mnie...