Strona:Władysław Stanisław Reymont - Osądzona.djvu/216

Amerykanina, że w tym domu niema szpiegów niemieckich, bo tutaj mieszka on, Jack Brown.
 — Prawda! Znamy go! Od Mc. Cormick’a. Nasz Boss! — zrywały się tu i owdzie głosy.
 Tłum się zawahał i nie napierał, chwiejąc się w różne strony, jakby zatargany, sporami i kłótniami, jakie nagle powstały. Zawziętość pryskała, ten i ów machał ręką, nawet podżegacze nie wiedzieli, co robić dalej? Skorzystał z tego momentu Jack, i okrywszy sztandarem balustradę niby gwiaździstym płaszczem, zwisającym niemal do samej ziemi, zakrzyczał groźnie:
 — Kto znieważy ten sztandar, znieważy Amerykę!
 Tłum się rozproszył, zwłaszcza że i Frank puszcza wiadomości o nadciąganiu policji.
 Mr Jack znalazł księżniczkę w sypialni, siedziała z twarzą ukrytą w dłoniach.
 — Już po burzy, — odezwał się, stając w progu. — Jest pani bezpieczna.
 — Czemże się panu odwdzięczę, — głos miała niby przełzawiony. — Przysięgam, że w obronie byłam gotowa nawet zabijać — pokazała rewolwer. — Oszczędził mi pan tej strasznej konieczności. Ale ten motłoch jest okropny! — wstrząsnęła się.
 — Nie można ludzi prowokować w ich uczuciach i wierzeniach.
 — Nie zna pan powodów. Oni stokroć gorzej obchodzą się z nami!
 — Czytałem artykuł Topora. Frank przetłumaczył mi go dosłownie.
 — Więc pan przyzna, że niema w nim nic, prócz trochy drwin i żartów.