Strona:Władysław Stanisław Reymont - Osądzona.djvu/31

 — Na wesele będę go stroiła czy co? Pijak jeden, przygłupek, — wybuchnęła. — Prawda, że parobek posłuszny i pracowity, ale dosyć mu będzie kupić za sześć rubli.
 — I ciężko byłoby mu się ruszać w takim długim.
 — I sześć rubli nie lada wydatek na parobka! — westchnęła, odkładając osobną kupkę.
 — Byłam i na bydlęcem targowisku. Miał chłop z Białki śliczności krowę; srokata, cielna, wymiona jak torby. Kupił ją jakiś dziedzic za pięćdziesiąt rubli...
 — Za droga dla nas. Bazyli chce za swoję trzydzieści pięć.
 — Też śliczności! Dobra dójka i chowa od niej tęgiego bysia... Może co ustąpi...
 — Sprzeda za trzydzieści, trzeba go tylko ugościć.
 Znowu odłożyła kupkę pieniędzy.
 — A za sznurowane trzewiki chciał całe cztery ruble! — wyrwała się mimowoli.
 — Targowałaś? — zawołała, obrzucając ją karcącem spojrzeniem.
 Oksenia pisknęła przestraszona i przypadłszy do niej jęła całować ją po rękach.
 — Ja tylko tak, drugie przymierzały, tom wytrzymać nie mogła. Przecież moje buty wytrzymają jeszcze zimę, żeby dać podeszwy i połatać, to całkiem będą dobre...
 — Nie bój się, kupię ci trzewiki. Buty byłyby na zimę cieplejsze.
 — Ciotulu, — szepnęła przywstydzona; — kiedy już wszystkie nasze chodzą do kościoła tylko w trzewikach, to patrzą na mnie jak na kacapkę...