Strona:Władysław Stanisław Reymont - Osądzona.djvu/40

 — Obława ruszy ze dniem! Trzeba mi już iść. — Próbował się podnieść.
 — Trochę chleba przyniosłam na drogę — mówiła nieśmiało. Niech pana Jezus przeprowadzi szczęśliwie. Aż ją zatykało z radosnej ulgi, że nie potrzebuje go wypędzać.
 — Zaraz pójdę. Macie mnie za zbója, rozbijającego po drodze? — Uśmiechnął się jak dziecko.
 — Jarząoek powiadał, że pan tylu ludzi pozabijał, — usprawiedliwiała się lękliwie.
 — Zabiłem takiego, który niewinnych ludzi kazał rozstrzeliwać i gnoił po więzieniach. — Oczy mu dziko rozbłysły i twarz oblekła się w głęboką powagę.
 — To jak bywało kiedyś u nas na unji! Strzelali do opornych i zabijali. Rozumiem...
 — Co tu robić? — myślał głośno — pokażę się, to mnie złapią. Trzeba przeczekać parę dni, póki nie ochłoną. Ale gdzie? Lasy i domy będą przetrząsać! Na waszym cmentarzu są murowane groby? Zauważyłem jakiś przy kapliczce.
 — Są różnych dziedziców. — Nie pojmowała do czego zmierza.
 — Tam mnie już szukać nie będą. Musicie mi dopomóc.
 — W imię Ojca i Syna! W grobach chce się pan schować? Na cmentarzu?...
 — Nie mam wyboru. Chory jestem, padnę gdzie po drodze, złapią mnie i powieszą. Muszę parę dni przeczekać, choćby w grobie. Niech że raz umarli pomogą żywym.