Strona:Władysław Stanisław Reymont - Osądzona.djvu/49

 Niebo wisiało niebieskiem, lśniącem polem, na którem kłębiły się ogromne, nisko zwisające białe chmury. Nawet pociągi przesuwały się ciszej. Od pastwisk targały się niekiedy tęskne porykiwania i zawiewało dymami pastuszych ognisk.
 Jaszczukowa milczała, zajęta swojemi myślami, z niepokojem spoglądając na cmentarz, a Oksenia, sprzątnąwszy po obiedzie, jęła głaskać Bukieta, grzejącego się pod ścianą.
 — Ciotula, a dybym temu co go przetrącił, kulasy połamała! Ludzie, to gorsze od psów!
 — A gorsze! Pies broni swoich i siebie! — Opowiadała zajęta czem innem.
 — Mleka rano się napił, a teraz ani chce powąchać. Z pewnością zdechnie!
 — A może i zdechnie! Szkoda psa! Nie za swoje winy zapłaci.
 — Ciotula, u Czuryłów są szczeniaki po tym łańcuchowym od popa, zły gatunek.
 — Wymieniłam im na wiosnę gęsie jaja, to niechby za to dali psiaka.
 — Wieczorem go przyniosę. Bury jak niedźwiedź, dopiero ma dwa miesiące, a już koło budy nieda spokojnie przechodzić. Jak to jęczy biduchna! — użalała się nad Bukietem.
 Wróciły do kopania i po jakimś czasie Oksenia, prostując się nad motyczką, zagadała.
 — Ciotulu, zapomniałam powiedzieć, że Mikoła chce, żebyście mu dali ten stary kożuch po nieboszczyku wuju. Powiada, że gdyby go narządzić, to będzie lepszy od nowego, bo suknem poszyty i z koł-