Strona:Władysław Stanisław Reymont - Osądzona.djvu/54

swojemi myślami, że mało kiedy padło jakieś słówko. Kółko turkotało monotonnie, świerszcze coraz głośniej grały za kominem a Bukiet, naszczekując z cicha, przebierał kulasami, jakby śniąc o jakiejś pogoni.
 — Ciotula przecież strachy i upiory są na świecie? — spytała, podnosząc zalękłe oczy.
 — Dla tych, którym się uwidziało — pozbyła się, zajęta czem innem.
 — A nie straszy na starej plebanji? Czuryłowa widziała nieboszczyka proboszcza jak spacerował po sadzie i brząkał różańcem. I drudzy widzieli. — Zapewniała przekonana.
 — Tak rozpowiadają, pewnie, że Czuryłowa z palca sobie nie wyssała — przytakiwała ostrożnie.
 — Nawiedzony dom i dla tego stoi pusty, nawet djak nie chce tam mieszkać.
 — Wali się, dach zgniły, ale może być, że tam straszy. Różnie o tem powiadają.
 Jaszczukowej wspomniał się grób, w jakim schronił się zbieg i aż się zatrzęsła ze strachu.
 — Musiał czegoś potrzebować. Zamknij okiennicę.
 Obie poszły zamykać, gdyż Oksenia za nic w świecie nie chciała wyjść sama przed dom. Siedziały znowu przy robocie, Oksenia latała po izbie wystrachanemi oczami.
 — Żeby to wrócił Mikoła... coś włazi na ścianę! — krzyknęła, zrywając się ze stołka.
 — Cicho bądź, głupia. Wiatr powiał i gałęzie zachrobotały po okiennicy...