Strona:Władysław Stanisław Reymont - Osądzona.djvu/77

gdy naraz wyrwały się jakieś krzyki, jakby z kancelarji zawiadowcy.
 — Siedźcież! — ozwał się flegmatycznie sołtys — pewnie wypytują tego buntowszczyka.
 — I takby krzyczał? — zadygotała, gdyż krzyk powtarzał się raz po raz.
 — Zwyczajne doprosy, któryś go tknął, a on się wydziera, jakby go ze skóry obłupiali. Strażnicy i żandarmi zawsze takich biją. A i nasz naczelnik też rad w pysk zamaluje.
 — Taki chory i jeszcze go biją! — jęknęła, obcierając ukradkiem łzy.
 — Nie bójcie się o niego; taki wytrzyma, czegoby i koń nie wytrzymał.
 — Zawsze tak biją przy doprosach? — serce jej zabiło trwogą.
 — Kogo biją, a kogo nie biją, ale zwyczajnie biją. Darmo prawdy żaden nie wyzna.
 — A mało to bili „opornych“ — wtrącił cicho Mikoła, trąc plecami o ścianę.
 — Prawda, katowali na śmierć, katowali! — westchnęła wspominając.
 — Cicho, nielzia! Co kto wziął, nikt mu już nie odbierze. Tamto było co innego, ale teraz tak się naród rozpuścił, że bez kija nie dałby z nim rady! Paskudne czasy.
 Wachmistrz zawołał ich i poprowadził do bufetu, gdzie już przy stole siedział sędzia śledczy z naczelnikiem powiatu. Paru żandarmów wyciągało się przy drzwiach. Stanęli przy progu, nie śmiejąc się poruszyć. Jaszczukowa szeptała pacierz. Mikoła żegnał się raz