Strona:Władysław Stanisław Reymont - Osądzona.djvu/83

 — I wyście też czytali? Aż mu złość przyrumieniła białą, piegowatą twarz.
 — Nieboszczyk czytywał nam w głos, wieczorami przez całą jedną zimę.
 — I wszystkie te książki kupił?
 — Trochę kupił a więcej dostał od ludzi — zaczynała się mieć na baczności.
 — Ze dworów, albo od księży, co? — indagował coraz natarczywiej.
 — Nie wiem. Przynosił, i jak tylko miał czas wolny od służby, to czytał.
 — Efreimow — zwrócił się do wachmistrza. — Cóż to był za jeden?
 — Stacionnyj storoż, prawosławnyj i oczeń błagonadiożnyj! — Trzasnął dłonią w daszek.
 — A kniżki u niego polskie i patrjotyczne, a?
 — Polak był z urodzenia, a na prawosławie go zapisali — rzekła bez wahania.
 — Kak? Kak? — zaskrzeczał, wyprowadzony z równowagi jej zuchwałością.
 Poczerwieniała jak burak, nie śmiejąc już odezwać się ani jednem słowem.
 Zgromił ją oczami, aż ją ciarki obleciały i wyszedł. Ale ku jej zdumieniu wzięli się drogą wiodącą ku cmentarzowi. Przeszli most kolejowy i zginęli w krzakach na wzgórzu. Oksenia z Mikołą kopali kartofle, Symeon przezornie wyniósł się na wieś, że sama jedna została w domu. Więc też trochę wyglądała na pochylone, wyniosłe krzyże. Złe i bolesne myśli opadały ją niby stadem kruków, szarpiących ostremi szponami. Poczuła nadciągające nieszczęście, zbierało się nad nią niby