Strona:Władysław Stanisław Reymont - Osądzona.djvu/95

 Wzdrygnęła się, podnosząc oczy. Pop słał przy płocie, uśmiechając się do niej przyjaźnie.
 — Po całej wsi trajkocą międlice, jakby się rozklekotały bociany, — powiedział.
 — Słońce Pan Jezus daje, to musimy się spieszyć przed zimą. Cicho, Bukiet, do nogi!
 — Cóż u Jaszczukowej słychać?
 Pojęła w lot, że pragnie zaciągnąć rozmowę.
 — Co i wszędzie! Dzień do dnia podobny, jak dwa paciorki. Robota i robota!
 — Porządek około waszego domu aż milo patrzeć: ogrodzone, zamiecione, czysto. Nie darmo mają was we wsi za pierwszą gospodynię.
 Smarował, wspierając się brzuchem na płocie.
 Chwyciła ją pochwała za serce, aż się oblała rumieńcem.
 — I iż to potraficie sobie dać radę sama, bez męża! — przypochlebiał.
 — Dziewczyna pomaga i parobek, a do wielkich robót najemnicy, i tak się jakoś pcha dzięki Bogu z dnia na dzień. Nie mam się przecież na kogo oglądać! — westchnęła.
 — Są, coby was chętnie wyręczyli, sam znam takiego.
 Znowu stanęła w ponsach, lecz wyzywająco odpowiedziała.
 — Może na moje morgi ktoby się ułaszczył, ale nie na mnie.
 — I bez morgów moglibyście sobie wybierać nawet pomiędzy kolejarzami.