Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/11

— 7 —

Nie wierzył jeszcze, że żyje, nie wiedział gdzie jest, a może już tam... obłąkane grozą śmierci myśli kłębiły się w nim chaosem widm, kłębem postrzępionych obrazów, falą, która z łoskotem zawalała się i powstawała na nowo, zalewała go i pogrążała w coraz boleśniejszy lęk.
 — Jestem? Jestem?... — powstawało w nim pytanie, a potem obraz szpitala i zakonnicy, i sprzętów, utrwalał się coraz silniej na fali powichrzonych myśli, pokrywał rozprężenie, tłumił chaos i trwał.
 — Siostro!... — rzucił lękliwie, jakby w próżnię, pewien, że odpowie mu milczenie.
 Stanęła przy nim.
 Patrzał na nią, jak na majak własnej wyobraźni, jak na cień własnych pragnień i myśli.
 — Ciemno, ciemno... — szepnął, rozglądając się trwożnie.
 — Rozświetlę lampę!
 Drgnął cały; usłyszał wyraźnie: to był głos z zewnątrz, z pewnością to był głos żywy; długo milczał i żuł radość stwierdzenia życia.
 — Czy ja spałem?...
 — Bardzo mocno.
 Nie miał już wątpliwości: to ją słyszał; ten głos miękki, pieszczotliwy, dźwięczny rozlewał po nim radosne ciepło istnienia.