Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/113

— 109 —

 Wieś już było słychać, owce beczały... to rozlegało się beczenie cieląt, konie gdzieś rżały, skrzypiały wierzeje. Poczuł w nozdrzach zapach dymów. Gdzieniegdzie wśród sadów, zabudowań i opłotków zamigotało światełko... piosenka zadźwięczała w powietrzu... ale ją zagłuszył turkot wozu, który galopem jechał przez wieś. Gęsi na jakiemś podwórzu gęgały zawzięcie. Ktoś krzyczał na całe gardło:
 — Pietrek! Pietrek!...
 Ten głos uderzył go jak obuchem, aż się zachwiał!
 Szedł wzdłuż wsi, tyłami, dróżką, co biegła za stodołami.
 Matka mieszkała w drugim końcu, za rzeką, pod wzgórzem, na którem stał klasztor.
 — Poszycie dał nowe! — szepnął do siebie, przyglądając się jakiejś chałupie.
 — Wawrzon się spalił! — Przystawał chwilę i ze współczuciem patrzył na czarny komin, sterczący wśród spalonego sadu.
 — Cie! nową chałupę sołtys se postawił. Z cudzej krzywdy! — dodał po chwili, idąc dalej.
 Im był bliżej domu, tem wolniej szedł i ciężej, bo i bok zaczął go boleć i ten gwar wsi go rozdrażniał, i radość go tak przejmowała, że każda kosteczka trzęsła mu się nerwowo.