Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/135

— 131 —

 — Im ta ino jeżdżenie w głowie a zabawa...
 — Nie mają na to?
 — Prawda, prawda...
 Nastka wzięła na odwagę, bo cichym, przełzawionym głosem zapytała:
 — Nic nie wiecie?
 — A bo co? — burknęła stara ostro, bo ją strach nagły przejął.
 — Bo to widzicie, bez trzy noce nie spałam, ażeby mi się cięgiem nie śnił...
 — Nie turbuj się o niego. Przez ciebie on marnieje, przez ciebie! No, cicho... nie mówię przez złość. Juści że wiem coś tego nie chciała, nie płacz — uspokajała ją, posłyszawszy w ciemności cichy płacz dziewczyny.
 — A przyjdź kiedy do mnie... — rzuciła jej przed rozstaniem.
 Nastka popatrzyła na chałupę i, płacząc, cicho zginęła na drodze, ciągnącej do dworu.
 Stara czuła się poruszoną, w izbie nie było Tekli, tylko z drugiej strony dochodził ją monotonny głos, jakim usypiała dziecko. Jasiek spał wciąż. Nie obudził się nawet, gdy go jeszcze przyodziewała kożuchem, bo w alkierzu zimno było.
 — Winciorkowo! — rozległ się głos w pierwszej izbie.