Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/142

— 138 —

we powietrze owiewało jej twarz zgorączkowaną.
 Kancelarya była niezbyt daleko, bo tuż przy kościele, w olbrzymim zrujnowanym gmachu poklasztornym, stojącym na wzgórzu, pod którem ciągnęła się wieś długą linią ku lasom, stojącym dokoła.
 W kancelaryi nie było jeszcze pisarza, spał.
 Stójka tylko kręcił się po kancelaryi, zamiatał, a potem poszedł obrządzać świnię, których natarczywy kwik dochodził z głębi długich korytarzy, porozgradzanych drewnianemi ścianami.
 Winciorkowa siadła przed kancelaryą na olbrzymich kapitelach, które pozlatywały z frontonu klasztoru, służąc teraz za stołki, i czekała cierpliwie.
 Wkrótce nadszedł i wójt, przywitała go i zaraz zaczęła:
 — A to wedle tego papieru, co to jest o moim Jaśku, przyszłam.
 — Jest-ci ta coś niecoś, ale zaczekajcie, jaże pan pisarz wstanie.
 — Nie wiecie, co w nim stoi?... — pytała.
 — Mówił na dworze nie będę, a potem pisarz jest od tego, coby czytał, zaraz mu każę, to wam powie.