Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/144

— 140 —

 — A bo i ten porcenelowy garnek wynieść...
 — Buty wyczyścić...
 — Panienkom nosy poobcierać, abo co...
 Kpili chłopi, ale wójt nie słuchał, narychtował wóz, wytoczył go przed kancelaryę i poszedł po swojego konia, do pary z pisarzowym.
 — Ogier, nie ogier? Sielny koń!
 Zaczęli znów, widząc, jak wójt ciągnie za grzywę swego konia.
 — Dobry koń, poczciwości koń. Dasz mu strzechę — zje; dasz żerdzie, byle ino nie przeschniętą, też schrupie jaż miło; szmaty z płota ściągnie i zeżre jak kuniczynę. Świniakowi samemu zjeść nieda w korycie, tak ano lubi na spółkę. Sielny koń.
 — Koń jak koń, ale urząd jest i parada, że jaż ha!
 — Patrzta, jak to nogi stawia, niczem cielna krowa. Ogon to ma jucha jak z paździerzy konopnych, cie jak zadziera... patrzy se na gospodarza.
 — A łeb to ma całkiem podobny do dworskiego pachciarza.
 — Moderunek kiej u ślachcica! i tu śnureczek i tam postroneczek! portecki mu ino, wójcie, wdziejcie i do Warsiawy na pokaz.
 — A ścigły jucha musi być kiej krowa!