Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/146

— 142 —

pisarzowa, z papierosem w zębach, który zapalała co chwila.
 Winciorkowa schyliła się na przywitanie.
 — Co powiecie?
 — A to... wedle tego papieru... ino mendel jajków, bo jeszcze kury mało niesą... — szepnęła, rozwiązując chustkę i kładąc ją przy jej nogach.
 — Świeże, co?
 — Parę dni mają.
 — U was prośba jest? — pytała, przeglądając równocześnie jajka pod słońce.
 — A juści, juści... A to jakiś papier przyszedł o moim synu, tym, co to... co to siedzi... bo to pani wie... że...
 — Idźcie do kancelaryi... ja tam zaraz powiem mężowi.
 — Bóg zapłać pani! — szepnęła i wyszła.
 — Adam! powiedzieć mężowi, że u Winciorkowej jest prośba! — krzyknęła przez drzwi i powróciła, zapaliła papierosa i przeglądała dalej jajka.
 Winciorkowa weszła do kancelaryi, pochwaliła Boga, a że jej nikt nie odpowiedział, stanęła cicho przy drzwiach i czekała. Pisarz ubierał się dopiero, co chwila ginął w sąsiedniej izbie i powracał z jakąś częścią garderoby, którą