Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/147

— 143 —

wolno naciągał, rozmawiając jednocześnie z chłopami.
 Czekała z dobrą godzinę, bo chociaż pisarz się już ubrał, ale zaraz potem poszedł na śniadanie. W kancelaryi pozostał tylko młody, piegowaty i rudy chłopak, który usiadł przed piecem i puszczał w ogień bardzo dyskretnie dym z papierosa.
 — Panie! — odważyła się przemówić.
 — Wam czego?
 — A to pono przyszedł papier o moim synu, Jaśku Winciorku.
 — Aha, o tym złodzieju, co uciekł z więzienia!
 — Mój syn nie złodziej! A tobie, ciarachu, wara gębę sobie nim wycierać! — krzyknęła wielkim głosem, bo ją ta nazwa przeszyła jak nożem.
 — Nie podnoś, kobieto, głosu, bo pójdziesz na osobność! — zauważył spokojnie chłopak, puszczając wielkie kłęby dymu.
 Już nie rzekła ani słowa, siedziała pod oknem na pół-żywa z niecierpliwości, z tego denerwującego oczekiwania.
 — Wy Anna Winciorkowa?
 — Ja wielmożny panie... — powstała prędko, bo pisarz pytał.