Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/153

— 149 —

 I jakby ujrzała wszędzie nieprzebyte mury, szeregi strażników, kancelarye, pisarzów i wyciągnięte do chwytania ręce!
 — Laboga! i nigdzie, i nikaj! nie może człowiek biedny uciekać od tej strasznej mocy, którą teraz dopiero zobaczyła w całej grozie, uosobioną w strażniku i w więzieniu.
 Biedactwo, nie rozumiała tego słowa: prawo, i myślała, że to to samo co — sprawiedliwość!
 Nie czekała odpowiedzi na to pytanie, ale natomiast wypełzły z jam zmęczonego mózgu wspomnienia lat dawnych, wspomnienia męża, wspomnienia starych nędz i krzywd starych, które sinemi, wykrzywionemi męką ustami wołały z głębin czasu: nigdzie... nigdzie...
 Zaskowyczała z bólu, jak pies kopnięty, przygięła się, okręciła się koło własnej duszy i w skamienieniu zgrozą nieopowiedzianą siedziała przed oknem, zapatrzona w dręczącą ciemność duszy własnej...
 I dopiero z tego gorzkiego poczucia niemocy i opuszczenia, z tego poczucia, stratowania przez los, wstawał w niej zwolna bunt przeciw niesprawiedliwościom, srogi bunt duszy zrozpaczonej a silnej jeszcze.
 — Jakto? Jasiek ma być złapanym, sądzonym i oddanym do więzienia, chociaż już dwa