Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/157

— 153 —

na drodze. — Gospodynie nie macie czego? nie potrzebujecie czego? — zawołał do niej szmaciarz, nizki, chudy żyd, który człapał środkiem drogi obok starej bryczki, ciągnionej przez szkielet konia.
 — Stańcie przed chałupą moją, ta tam zaraz przyjdę.
 Poszła do położnicy, a żyd wlókł się wolno, popychał brykę, wyładowaną w łachmany, smagał konia i przed każdym domem jęczał:
 — Szmat! szmat! szmat!
 Kiedy niekiedy przystawał i zamieniał za garść łachmanów szpilki, nici, igły, wstążki, gliniane kuraski do gwizdania, a czasem robił i grubsze operacye, na mendel jajek, na ćwiartkę kartofli lub na starą, wypierzoną kurę:
 Gromada dzieci na pół nagich goniła go z wrzaskiem i krzykiem:
 — Szmaciarz. Waciarz! Dam ci gros, daj mi kuros!
 Ale żyd nie zwracał uwagi na krzyki, tylko energicznie oganiał się batem od psów, które zajadle docierały do jego długiej kapoty i napełniały wieś całą szczekaniem.
 Krzyczał dalej, w przestankach bijąc konia, bo mu stawał co chwila, ale częściej jeszcze pchał wóz, podpierał go chudem ramieniem, aż