Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/165

— 161 —

 Pod koniec mszy, tylko ciężkie westchnienia Winciorkowej coraz częściej rwały tę ciszę głęboką i jak jęk huczały po kościele. A ona się modliła gorąco, kładła w tę modlitwę wszystko: wiarę całą, siły, nadzieję, życie całe; łzami oblewała zimną posadzkę, czołgała się do stóp krzyża, żebrała litości i zmiłowania.
 Podczas ostatniego dzwonienia na Baranek Boży kura, leżąca obok niej dotychczas spokojnie, rzuciła się gwałtownie i pomimo nóg związanych, tłukła się po posadzce i uciekała.
 Złapała ją zaraz Winciorkowa i po skończeniu mszy poszła do zakrystyi.
 — Czekać! zaraz — burknął ostro ksiądz.
 Stała wpatrzona z pokorą w księdza, wolno rozbierającego się z szat kościelnych.
 — Chodźcie za mną!
 Przez puste, odrapane, porujnowane korytarze wiódł ją do swego mieszkania; głuchy odgłos kroków po zzieleniałej, starej posadzce biegł za nim echem.
 Chmary gołębi uciekały przez powybijane okna, do których zaglądały zielone gałęzie świerków.
 Ksiądz pogwizdywał na ptaki, a Winciorkowa z nabożną tkliwością spoglądała na przegniłe, pozacierane oblicza świętych zakonników,