Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/172

— 168 —

 — Głupiaś, jeszcze czas, do płotów nie będę się ano po próżnicy wydzierał, a i przed sumą nikt nieda grosika.
 Pociągnął nosem i szepnął:
 — Musi być, co kwitną jabłonki!
 — Przecie, cała wieś jak umalowana.
 — Czerwono?
 — Hale! jabłonki! to juści, że nie modro.
 — Kartofle wschodzą, co?
 — Głupi! a kiedy to miały wejść w te pluchy!
 — Ludzie muszą być na drodze, bo coś niecoś miarkuję.
 — Walą do kościoła.
 Skoro minęli pierwsze chałupy, dziad przygarbił się bardziej, pochylił nagi łeb na piersi i żałosnym, jękliwym głosem zaśpiewał litanię, baba dośpiewywała schryple i tak szli, nie wstępując nigdzie, ku kościołowi.
 — Głośniej, kobieto! głośniej! Ludzie pobożne lubią, coby całem gardłem chwalić Pana Boga, a nie przez zęby.
 — Wstąpimy to gdzie?
 — Ni... po co? żeby ci dały skibkę chleba Jeszcze prosiak ma co żreć!
 Pozdrawiali ich ludzie przechodzący, bo znani byli wsi całej, a dziad przystawał, czę-