Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/18

— 14 —

 — Umrę o świcie! — zawołał nagle i tak ostro, że wypuściła z rąk różaniec i patrzała na niego.
 — Dobrze, dobrze... o świcie... pójdę... — mówił cicho, coraz ciszej, jakby odpowiadał wezwaniom idącym z głębin nocy... z tamtej strony.
 — Pójdę... — szepnął ledwie dosłyszalnie, i przed duszą roztworzyły mu się bezmierne widnokręgi, nieskończone pola wieczności... To tam, gdzie mży ten świt rozpaczny, purpurowy świt nieubłagania, tam płynie ta niepojęta ciżba na zatracenie...
 ...Oto znajomi a nieznani teraz; oto swoi a obcy... oto blizcy a dalecy; oto nigdy nie widziani, oto nigdy nie przeczuwani, oto nigdy nawet nie marzeni; oto oceany umarły, drzewa, kwiaty, zwierzęta — mieszały się razem w gęstwę skarg i płynęły wszystkiemi drogami światów, wszystkimi szlakami gwiazd, wszystkiemi majaczeniami myśli...
 Wypalone łzami oczy podnosili ku świtom i szli w ciszy śmiertelnej oczekiwania, w milczeniu tajemnicy...
 A ciche tchnienie jego żałości powiewało nad nimi jak wicher palący...
 ...i płakały dusze kwiatów pomarłych.
 ...i płakały dusze drzew pociętych.