Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/185

— 181 —

 — Dobrze ci, co?
 — Dobrze matulu, dobrze!
 — Bok cię nie bolał?
 — Nie, matko. O! dzwonią już na nieszpory.
 Przymilkli oboje, bo po świegotliwym śpiewie sygnaturki ozwały się wielkie dzwony i biły tak potężnie, aż ziemia drżała i kwiaty jabłoni zaczęły opadać jak różowe motyle na Jaśkową głowę i trawę zieloną...
 — Jasiek!
 Podniósł zasłuchane oczy.
 — Wiedzą, że tutaj jesteś!
 Gwałtownie rzucił się na pierzynach.
 — Połóż się, nie bojaj się, nie dam ja cię, synku, nie.
 Czarna spracowana ręka gładziła po jego twarzy i oczach, opowiadając mu o wszystkiem, co słyszała w kościele, i co powiedział jej sołtys.
 — Ścierwy! Zapłaciłbym dobrze! Niech mnie ino wydadzą! — szeptał, zaciskając pięście i grożąc niemi wsi.
 — Cicho, dziecko, cicho, pojedziemy se. — I opowiedziała mu, jako już dawno, jak tylko przyszedł do niej, świtała w niej myśl, aby sprzedać grunt, chałupę, dobytek cały i wynieść się do tej Brazylii.
 — Dobrze, matko, sprzedajcie wszystko, na