Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/192

— 188 —

 A w nim zniknęła zatwardziałość, te łzy ją roztopiły, tylko leżała jeszcze w twarzy surowość mocna i obawa, więc położył rękę na jej włosach i szepnął chmurnie:
 — Nastka!
 Dziewczyna podniosła się i zaczęła obcierać oczy...
 — Tyś się zmówiła z rządcą, żeby mnie wydać, co?
 Zachwiała się, jakby ją kto w piersi uderzył.
 — U pani... u pani służę... służę...
 — A nie mieszkasz to z nim!...
 — Jezus Marya! Na tę Matkę Przenajświętszą! na tego Jezusiczka! — wołała, chwytając różaniec z jego książki. — Jasiek, co ty mówisz! Jasiek!
 Ale tak ją ból ścisnął za serce, że zbladła śmiertelnie, nie mogła słowa rzec, ino łzy jak perły toczyły się z jej oczów przerażonych.
 A on uwierzył w nią odrazu, ten jej krzyk przeszył mu serce taką radością, że się pochylił do niej i szepnął:
 — Nastuś! Nastuś moja!
 Dziewczyna padła mu na piersi, objęła go rękami i utonęli w mocnym, pełnym łez szczęścia uścisku...
 Wiatr znów rozchwiał drzewa i sypał na