Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/208

— 204 —

łam, bo się bojałam, że w dzień łatwiej może kto wypatrzyć...
 — Już tu w południe była Nastka.
 — Niech jej Pan Jezus da zdrowie!
 Podsunęła mu garnczek, wsadziła w rękę łyżkę i pojadał sobie wolno.
 W dole ciemno było jak w grobie i stęchłe, przegniłe powietrze ciężyło na piersiach. Deszcz pluskał monotonnie i przez otwór nie zakryty zacinał do środka i sączył się po ścianach.
 — Jakże ci?
 — Lepiej. Czekałem tak was, że aże myślę, pójdę, albo co!
 — Ani mi się rusz krokiem! — zawołała przestraszona.
 — A juści, przecież ciągle tu leżał nie będę.
 — Wyzdrowiej tylko...
 — To pojedziemy! — szepnął cicho, jakby do siebie.
 — Pojedziemy. Jużem wszystko obmyśliła.
 Namacała jego głowę, przycisnęła ją do swojej piersi i obcierając mu twarz i głaszcząc, szeptała:
 — Nie bój się, będzie nam tam dobrze...
 — To gdziesik za morze, co?
 — Za morze podobno, za morze — powtórzyła wolno.