Strona:Władysław Stanisław Reymont - Przed świtem.djvu/213

— 209 —

przypilnuję i poślę go tam, skąd drugi raz nie uciecze...
 — Jak Pan Jezus da, w Jego mocy to wszystko, a nie w panowej...
 — Do dziedzica macie interes a jaki?
 — Nie panowa do tego głowa, nie... — powiedziała urągliwie.
 Trzasnął drzwiami i poszedł.
 A ona oparła się plecami o balustradę terasy, ozdobionej wazonami pełnymi kwiatów, i czekała zapatrzona w zamglony świat i w niebo zachmurzone; zbierało się na deszcz.
 W dobry pacierz przybiegła do niej Nastka.
 — Dziedzic kazał, cobyście przyszli! — szepnęła, całując starą w rękę.
 — Byliście? — zapytała cicho, otwierając drzwi przed sobą do wielkiego przedpokoju.
 — Całą noc przesiedziałam. Bóg ci zapłać, coś o nim nie zapomniała...
 — Adybym ja mu... wszystko... wszystko... — powiedziała gorąco, otwierając wielkie drzwi szklane do pokoju ogromnego, pełnego krzewów zielonych.
 Dziedzice siedzieli przy stole okrągłym, na biegunowych krzesłach.
 Winciorkowa skłoniła się od drzwi ręką ku ziemi obojgu i zaczęła opowiadać, z czem przyszła.